W kulturze chrześcijańskiej, judaizmie i islamie diabeł to upadły anioł, którego Bóg strącił do piekieł, ponieważ się zbuntował. Miał nakłonić pierwszych ludzi do grzechu pierworodnego, a potem cały czas namawiać do złego. Jest utożsamiany z kłamstwem i życiem niezgodnym z nauczaniem kościoła.
O tym, jak wygląda szatan (określenia diabeł i szatan są semantycznie tożsame), dowiadujemy się z licznych przekazów kulturowych. Diabeł pojawia się bowiem w literaturze, filmie i malarstwie. Czy to prawdziwy wizerunek diabła, możemy się jedynie domyślać. Nie wszyscy wierzą w jego istnienie, a wielu utożsamia go z istotą duchową, która nie materializuje się pod żadną postacią.
Zobacz: Apcoa reklamacje — jak wyglądają?
Jak wygląda diabeł?
W naszym rodzimym folklorze diabeł przedstawiany był jako mężczyzna z rogami i ogonem. Do tego zamiast stóp miał kopyta. Jest złośliwy i przebiegły. Potrafi manipulować ludźmi i sprawiać, że postępują źle. Obarczano go zresztą odpowiedzialnością za pobicia, rozboje, zdrady małżeńskie i samobójstwa.
W tym ujęciu człowiek jest istotą dobrą i zaczyna zachowywać się źle wtedy, gdy zostanie opętany, czy skuszony przez diabła. To diabeł go namówił do tego, by zachować się tak, a nie inaczej. Sam człowiek winien jest nie temu, co zrobił, ale temu, że dał się opętać.
Diabeł, który pojawiał się w mitologii słowiańskiej, przedstawiany był często jako bardzo brzydki i brudny mężczyzna – taki wizerunek diabła utrwalony był też w ówczesnym malarstwie. W jego oczach miało być coś, co nie pozwalało oderwać od nich wzroku.
Słowiański czart, bo tak często określano diabła:
- nosił wiele warstw ubrań, najczęściej przydużych, by ukryć ogon
- śmierdział smołą i siarką, bo przybył z piekła, gdzie w wielkim kotle gotuje smołę
- potrafił zmienić swoją postać – stawał się kotem, psem, zwierzęciem gospodarskim (często, gdy bydło stawało się agresywne względem gospodarza i potrafiło go nawet zabić, mówiono, że wstąpił w nie diabeł”
Wizerunek diabła
Wizerunek diabła w ujęciu biblijnym przedstawia się dość podobnie. To mężczyzna, który ma rogi, ogon i kopyta. Jego twarz jest straszna – ma budzić grozę i obrzydzenie. W kulturze chrześcijańskiej, szczególnie w przekazach biblijnych, diabeł jako fizyczna postać pojawiał się bardzo rzadko. Dlatego tak trudno znaleźć jednoznaczny i pełny opis tego, jak wygląda diabeł. W większości tekstów jedynie wspomniane jest jego istnienie.
W średniowieczu w kościele temat diabła stał się powszechny. Duchowieństwo traktowało go jak coś w rodzaju straszaka na wiernych. Ci, którzy sprzeciwiali się księżom, czy też głoszonym przez nich naukom, mieli po śmierci trafić do piekła i być poddanymi diabła.
Szatan w religii chrześcijańskiej istnieje naprawdę, ale jest raczej bytem duchowym, dlatego tak rzadko przypisuje mu się atrybuty cielesne. Jego wyobrażenie zostało stworzone niejako na potrzeby nauczania wiernych, w kościele. W teologii chrześcijańskiej diabeł jest personifikacją wszelkiego zła na świecie.
Zobacz: Jak zaspokajają się księża? Czy ksiądz też musi?
Jak wygląda szatan, prawdziwy szatan?
Zdaniem filozofów i teologów, szatan ma możliwość wcielenia się w dowolną postać. Dlatego tak trudno jednoznacznie opisać, jak wygląda szatan. Może przybrać wygląd pięknej kobiety, która skusi mężczyznę do tego, by zdradził żonę. Jeśli zechce, stanie się bogatym i przystojnym mężczyzną, człowiekiem sukcesu. Wtedy będzie próbował skłonić ludzi do tego, by podążali za dobrami materialnymi, bo tylko te dają im poczucie spełnienia.
Szatan jest potężny i ma ogromną władzę. Bardzo często utożsamia się go z nadmiarem dóbr materialnych i życiem pozbawionym pierwiastka duchowości. Zgodnie z religią chrześcijańską diabeł zamieszkał wszędzie tam, gdzie ludzie odwrócili się od Boga i Kościoła. Wyraźnie zarysowuje się tu dualizm: ludzie żyją zgodnie z religią i realizują boski plan albo są oddani diabłu, który może kusić ich: nowoczesnym systemem wartości opartym na kulcie jednostki, brakiem wiary lub każdą inną postawą filozoficzno-moralną niezgodną z nauką kościoła.
